Uzaktan bakınca, birbirleri ile ilişkisiz görünüyorlar di mi?

Hadi yaklaşalım o zaman!

Son dört yıldır, şirketlerde gözlemlediğim genel eğilim; az kişi ile çok iş yapma istediği. Bu eğilim hep vardı evet ama pandemi ile birlikte hızı tetiklenen; hızlı büyüme trendleri, işgücündeki sosyo-kültürel değişim, şirketlerin girişimcilik üzerine kafa yorması sonucu ortaya çıkan yeni yatırımlar, uzaktan çalışma uygulamaları ile henüz uyumlanamayan insan kaynakları ve performans ölçüm araçları, değişime uyumlanmak ve yeni yatırımların yönetimi ilgili zorluklarla baş etmek için gerekli uzmanlığa ulaşma ve yerinde ulaşma konusunda yaşanan zorluklar nedeniyle uzaktan çalışılan C level yöneticiler, yine uzmanlığa ulaşma gereklilikleri ile ortaya çıkan yüksek danışmanlık maliyetleri... 

Vb. birbiri ile iç içe geçmiş ve birbirini tetikleyen çok sayıda durum şirketlerin 'yönetim' kabiliyetlerini adeta sınıyor. Yüksek enflasyon, bu sınavı daha da zorlu hale getiriyor.

Az kişi ile çok iş yapma politikası, personel yedeklemeye hatta, gözetim mekanizması oluşturmaya engel olacak seviyede yönetiliyor. Daha yukarıdan bakarsak, etkin bir organizasyon şeması oluşturmak da bu politika nedeniyle mümkün olmuyor. Stratejik yönetim perspektifinden uzak, nerdeyse kişi sayısına göre oluşturulan birimler ve organizasyon şemaları, birbirinden ayrı yürütülmesi gereken işlerin bir arada yürütülmesi nedeniyle odaklanma problemleri ile birlikte, kontrol ve gözetim zaafiyetlerine de sebep oluyor.

Ücretlendirme konusunda masaya oturulduğunda ise yüksek enflasyon, söz konusu riski yönetmeyi giderek zorlaştırıyor. İşgören nasıl geçineceğine, işveren işi nasıl devam ettireceğine odaklanıyorken, ücret belirleme hesapları da alt üst oluyor. 

Risk yönetimi ve iç kontrol, şemsiye gibi, güneşli günde varlığını hatırlamasak da; yağmurlu hava da yokluğunu mutlaka fark ediyoruz. 

İşlevsel olmayan organizasyon şemaları, olmayan personel yedekleme sistemleri ve halef selef mekanizmaları, dokümante edilmeyen kurumsal hafıza (süreç analizleri, görev tanımları, iş analizleri, yetkinlik analizleri, prosedürler, planlı ve organize veri yedeklemeleri, iş programları vb.), olmayan izleme sistemleri, performans değerlendirme sistemleri, re-skilling programları, kilit pozisyon stratejileri, kritik risk göstergeleri, senaryo analizleri... Bugün kendilerini hatırlatıyorlar.

Böylesi bir ortamda, çalışan üzerindeki enflasyon baskısı artıkça, şirketler için yönetilmesi gereken en önemli risklerden biri, 'sessiz istifalar' olacak. Söz konusu sistemlerin yokluğunda, sessiz istifaların ne zaman, nerede, nasıl başladığını fark etmek ise neredeyse imkansız olacak.

Bu yıl, şirketlerin ücret politikalarına nasıl yön vereceklerini merakla bekliyorum doğrusu.