Bugün birçok kurum dijital dönüşüm stratejisi geliştiriyor. Süreç haritaları çıkarılıyor, sistem ihtiyaçları belirleniyor, entegrasyon planları hazırlanıyor.

Ama yine de büyük bir kısmı yolun ortasında tökezliyor, beklenen etkiyi yaratamıyor.

Neden?

Çünkü dönüşüm stratejileri hâlâ “sistemi ne zaman kurarız?” sorusuna yanıt ararken, asıl soruyu gözden kaçırıyor: Bu dönüşüm kimin zihninde başlayacak?

Yönetim danışmanı olarak sahada en çok karşılaştığım stratejik hatalar şunlar:

Dijital dönüşümü teknoloji yatırımı sanmak:

Oysa asıl mesele teknoloji değil; teknolojiyi anlamlandıracak kurumsal kapasitedir.

Sistemler kurulur ama kurumun refleksleri aynı kalırsa, hiçbir şey değişmez.

Zihinsel dönüşümü zamanla oluşacak “yumuşak bir değişim” gibi görmek:

Gerçekte zihinsel dönüşüm stratejinin merkezine alınmadığında, pasif bir direnç olarak geri döner.

Süreç sahipliği gelişmez, veri kültürü yerleşmez, hatalar konuşulmaz.

İş yapış biçimlerine dokunmadan sistem tasarlamak:

Mevcut iş modelleri sorgulanmadan, sadece “mevcut olanı dijitale taşımak” dönüşüm değil, dijitalleştirilmiş tekrar üretimdir.

Bu da sadece daha hızlı yanlış yapmak anlamına gelir.

Sürekli geri bildirim döngüsünü kurgulamamak:

Dijital dönüşüm; planla, uygula, bitir türü bir proje değildir.

Doğru işi doğru yapıp yapmadığını her an gözden geçirebilmeni sağlayan yaşayan bir yapıdır.

Eğer bu döngü kurulmazsa, sistem bir süre sonra ‘duran’ bir şeye dönüşür.

Kültürü hesaba katmamak:

İnsanların kararlara nasıl yaklaştığı, hatayı nasıl karşıladığı, bilgiye nasıl eriştiği…

Tüm bunlar teknoloji kadar belirleyicidir.

Strateji kültürü tanımadan şekillendirilirse, direnç en büyük bütçeyi bile anlamsız kılar.

Dijital dönüşüm bir yazılım projesi değildir.

Kurumsal düşünme biçimini, karar alma süreçlerini ve iş yapış modellerini yeniden yapılandıran bir organizasyonel "öğrenme" yolculuğudur.

Ve bu yolculuk, strateji masasındaki varsayımlarla başlar.

Eğer bu varsayımlar sorgulanmazsa, dönüşüm bir risk yönetimi değil, riskin kendisi haline gelir.